قرآن می فرماید:
«فَاذْکُرُونی أَذْکُرْکُمْ؛ یاد کنید مرا تا شما را یاد کنم.» (بقره: 152)
از لوازم عشق و محبت میان دو فرد، بحث و گفت وگو و ابراز علاقه میان مُحِب و محبوب است. برای محب، چیزی بالاتر از جلب نظر محبوب نیست. در مقام توجه و علاقه مندی به خداوند، هر اندازه انسان برای به دست آوردن رضای خدا استقامت و تلاش کند، به همان اندازه آتش حب الهی در درونش افزون تر می شود و آثار توجه خدا به خود را ادراک و دریافت خواهد کرد. خداوند خود را هم نشین کسانی می داند که به یاد او هستند. به تعبیر حافظ:
گرت هواست که معشوق نگسلد

 پیوندنگاه دار سر رشته تا نگه دارد