همه می دانیم که امام عصر #غائب هستند. 

اما به نظر می رسد جمع قابل توجهی از ما به معنای صحیح غیبت اماممان، توجهی نداریم و همین امر، موجب آسیب هایی در بُعد عقیده و جنبه عمل شده است. متن ذیل در پی تبین ساده اما صحیح این مطلب است.
#غَیبت در زبان عربی به معنای «با چشم، دیده نشدن» است. بنابراین هر موجودی که به چشم دیده نشود و یا دور از چشم باشد، غائب نامیده می شود.
اما همین غیبت در زبان فارسی، معنای متفاوتی پیدا کرده است. حضور و غیاب در کلاس درس را خاطر بیاورید. در زبان فارسی هر کس حاضر نباشد، غائب نامیده می شود.
به عبارت دیگر کلمه غیبت در زبان عربی، متضاد #ظهور است؛ اما در زبان فارسی متضاد آن، #حضور است.
ملاک غائب بودن یا نبودن در عربی، دیده شدن و نشدن است؛ اما در فارسی، بودن یا نبودن.
وقتی در مثال تأمل کنیم، تفاوت غائب عربی و فارسی را بهتر متوجه می شویم. مثلاً خانم هایی که برای نماز خواندن به مسجد می آیند و در پشت پرده و یا در طبقة دیگری از مسجد حضور می یابند، در نظر آقایان، غائب ـ به معنای عربی آن ـ هستند؛ چون دیده نمی شوند. اما به معنای فارسی آن، غائب نیستند، چون در مسجد حضور دارند.
در هر صورت امام عصر بسم الله الرحمن الرحیم غائبند. اما به کدام زبان؟ به زبان عربی یا فارسی؟!
طبیعی است که کوچک ترین درنگی در این موضوع ما را به جواب صحیح، رهنمون می سازد. بله؛ امام مهدی بسم الله الرحمن الرحیم غائبند؛ اما به معنای عربی آن، نه فارسی. به تعبیر دیگر، امام ظاهر نیستند؛ نه این که حاضر نباشند. اصلاً مگر می شود امام معصوم، حجت خداوند متعال، هادی، سبیل، باب و وجه الله در دوره ای از زمان وجود نداشته باشد؟ اگر حجت خدای متعال حتی یک لحظه نباشد که دیگر چیزی وجود نخواهد داشت. این شأن و جایگاه، قابلیت حذف شدن را ندارد و تعطیلی بردار نیست. حتماً باید در هر زمانی، حجتی باشد و در روزگار کنونی نیز چنین است. تنها اتفاقی که افتاده، این است که ما حجت زمان را نمی بینیم و چون با چشم دیده نمی شوند، غائب نامیده شده اند.
شاید نکته ای که بیان شد را همه بدانند، اما مهم این است که ما نه در ذهن یا بر روی برگه امتحان و یا جلوی دوربین، بلکه در زندگی مان غیبت امام را درست معنا کنیم. آیا باور داریم که امام حاضر است؟
آیا تا به حال، در زندگی خود، امام را حاضر و ناظر تصور نموده ایم؟ دقت داشته ایم که می توانیم با نوع زندگیمان، مهربان ترین انسان و خیرخواه ترین فرد نسبت به خویش و نزدیکانمان را خشنود و راضی کنیم و یا دل آزرده نمائیم؟ آیا در زندگی خود، جایگاهی برای ایشان در نظر گرفته ایم؟
غالباً ما مواقعی که گرفتاریم و کاری از دست دیگران برنمی آید، به امام معتقد می شویم. به نظر می رسد که خیلی از ما فقط در ذهن، امام زمان بسم الله الرحمن الرحیم را حاضر می پنداریم؛ اما در زندگی، غیبت را فارسی معنا کرده ایم و هر طور، دلمان خواسته، زندگی کرده ایم و هرگز از امام معصوم که منبع سرشار، چراغ نورانی، هادی، مرشد، ناصر و معلم بزرگ و توانمندی است، استفاده کامل را نبرده ایم و به ایشان بی توجهی کرده ایم.
این نکته را به ذهن بسپاریم که: میان کسی که امام زمان بسم الله الرحمن الرحیم را ظاهر نبیند، و کسی که ایشان را حاضر نداند، از زمین تا آسمان تفاوت است.
به راستی ما امام زمان بسم الله الرحمن الرحیم را حاضر می دانیم؟ 

و آیا این نکته را با عمق جان قبول کرده ایم؟
▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫